Добитник е на меѓународниот медал Ханс Кристијан Андерсен во 1960 година за неговата автобиографија и е шесткратно номиниран за Нобеловата награда за литература.

Иако Кестнер не бил испратен на фронтот во текот на Првата светска војна, бруталноста на воената обука што ја поминал и смртта на современиците влијаеле пресудно врз неговиот подоцнежен антимилитаризам и спротивставување на војната. Воените тренинзи на кои бил изложен од страна на наредникот му предизвикале и доживотни срцеви проблеми, за што станува збор во неговата песна „Наредникот Ваурих“.

По завршувањето на војната, Кестнер се вратил на училиште и го положил испитот Абитур, со што станал добитник на стипендија од градот Дрезден, продолжувајќи да ги изучува книжевноста, филозофијата, театарот и историјата.

Работел и како новинар и критичар во весникот Ној Лајпцигер Цајтунг.

Негова прва објавена збирка песни е „Срце на појасот“ во 1928-та година, а до 1933 година објавил уште три збирки.

Неговиот „Текст за секојдневна употреба“ го етаблира еден од водечките фигури на движењето Neue Sachlichkeit, во чиј фокус е користењето отрезнувачки, далечен и објективен стил за сатиризирање на современото општество.

Во есента 1928 година ја објавил својата најпозната книга за деца, „Емил и детективот“, илустрирана од Валтер Трир. Сопственичката на издавачката куќа Weltbühne, Едит Јакобсен, му ја предложила идејата за пишување детективска приказна на Кестнер. Книгата била продадена во два милиони примероци само во Германија и оттогаш е преведена на 59 јазици.

Кестнер бил пацифист и пишувал за деца поради неговото верување во обновувачките моќи на младоста. Тој застанал против нацистичкиот режим и бил еден од потписниците на антифашистичкиот Итен повик за единство, потпишан од десетици влијателни германски научници, писатели и уметници. Меѓутоа, за разлика од многу други автори кои ја критикувале диктатурата, Кестнер не заминал во егзил. По доаѓањето на нацистите на власт, тој ги посетил Меран и Швајцарија и се сретнал со прогонетите писатели, но сепак се вратил во Берлин, тврдејќи дека таму ќе може подобро да ги забележува настаните. Веројатно сакал да избегне и да ја напушти мајка си.

Офицери од Гестапо го испрашувале Кестнер неколкупати, а бил протеран и од националното Друштво на писатели. Нацистите ги запалиле неговите книги прогласувајќи ги за „спротивни на германскиот дух“ за време на палењето книги на 10 мај 1933 година, поттикнати од Јозеф Гебелс.

По завршувањето на војната, Кестнер се преселил во Минхен, каде што станал уредник на културната рубрика на „Ној Цајтунг“ и издавач на „Пингвин“, списание за деца и млади.

Бил активен и во книжевното кабаре, во продукциите во Schaubude (1945–1948) и Die kleine Freiheit (по 1951 година), како и во радиото. За тоа време, тој напишал голем број скечеви, песни, аудио драми, говори и есеи за националсоцијализмот, воените години и жестоките реалности на животот во повоена Германија.

Кестнер починал од рак на хранопроводот на 29 јули 1974 година во болницата Нојперлах во Минхен.

Набргу по неговата смрт, Баварската академија на уметностите воспоставила книжевна награда во негово име.

Многу улици во Германија и астероидот 12318 Кестнер го носат неговото име.